Web tv

Αγαπητοί αναγνώστες μου (ζω για την ώρα και τη στιγμή που αυτό θα έχει κυριολεκτικό νόημα), 

σήμερα και μόνο για μία ώρα από τώρα (καλέ πλάκα κάνω) έχω για σας κάτι πολύτιμο. Κάτι  που θα σας αλλάξει την ιντερνετική σας ζωή (υπάρχει άραγε και άλλη?). Κάτι που ανακάλυψα εντελώς μόνη μου ψάχνοντας ώρες και ώρες στο χάος του διαδικτύου (δηλαδή κάτι που είδα στις ενημερώσεις του φεις). Αυτό -------------------------------> http://video.bobdylan.com/desktop.html (δεν χωρούσε όλο, πως να το έκανα..?)

Δωρεάν ιντερνετική τηλεόραση όπου μπορείς να επιλέξεις από διάφορα κανάλια για να σκοτώσεις την ώρα σου εν ώρα "εργασίας". Ξέρω ότι τα εισαγωγικά δεν λειτουργούν για όλους το ίδιο. Η πρότασή μου είναι λοιπόν για αυτούς που λειτουργούν (τα εισαγωγικά ντε). Όπως π.χ. για μένα. Βαρεθήκατε να παίζεται την ίδια πίστα στο candy crash και να παρακαλάτε σαν ζητιάνος για μία ζωή? Βαρεθήκατε να κάνετε ριφρες την αρχική σελίδα μήπως και εμφανιστεί τίποτα καινούργιο? Βαρεθήκατε οι φίλοι σας να έχουν πραγματική δουλειά και να μην μπορούν να βλέπουν τα βιντεάκια που τους στέλνετε? Αυτή είναι η λύση για εσάς. 

Παρακαλώ
back to "work"
V

Ορέστης

Για το δυναμικό (!) μου comeback αποφάσισα να γράψω για τον Ορέστη.

Ο Ορέστης ήρθε στο σπίτι μας συνοδευόμενος από την (τότε) φοιτήτρια αδερφή μου. Ένα γκρι πατσαβουράκι με χαρακτήρα! Ήρθε (υποτίθεται) για να τον εκπαιδεύσει η μάνα μου (γνωστή γητευτής ζώων και παιδιών) και όπως ήταν φυσικό έμεινε για πάντα. Ένα γκρι πατσαβουράκι που με τον  φασαριόζικο χαρακτήρα του είχε έρθει να αναστατώσει τις ζωές μας αλλά κυρίως τη ζωή του φιλήσυχου, Γούντυ, του τότε 15χρονου σκύλου μας  που συνήθως περνούσε τη μέρα του ικετεύοντας χάδια και αγκαλιές (δεν είχε καμία αξιοπρέπεια ο τύπος). 

Ο Ορέστης δεν ήταν ένας συνηθισμένος σκύλος. Ήθελε χάδια ΜΟΝΟ όταν αυτός ήθελε και με την προϋπόθεση να μην ήθελες εσύ. Τον έβλεπες. Ερχόταν προς το μέρος σου. Ξεχνιόσουν και με γλυκό ύφος έλεγες "έλα" απλώνοντας τα χέρια σου για μια ζεστή αγκαλιά. Φρέναρε, σε κοιτούσε με απαξιωτικό ύφος και απομακρυνόταν απογοητευμένος. Πολλές φορές σε έφτανε σε σημείο να τον κυνηγήσεις αποφασισμένος για να τον χαϊδέψεις θέλει δεν θέλει (!!). Κατέληγες να έχεις χάσει 10 λεπτά από τη ζωή σου να προσπαθείς να τον ξετρυπώσεις με το καλό, το αδιάφορο, το κακό για να σε επιβραβεύσει με μια δαγκωνιά. Γενικά δάγκωνε, δεν θα πω ψέματα. Επίσης, δεν έτρωγε. Ναι ούτε αυτό μας το έκανε εύκολο. Μπορούσε να κρατήσει κροκέτα/χάπι/κρέας και μία ώρα στο στόμα του χωρίς να το καταπιεί. Γενικά δεν ήταν και το πιο γλυκό σκυλί του κόσμου. Για τους άλλους. Για μας ήταν ο Ορέστης. 

Πέρασαν 17 χρόνια (εφηβεία-φοιτητική ζωή-επιστροφή στο σπίτι) και μαζί χαρές, λύπες, σπάσιμο νεύρων (μιλάμε για τον πιο ξεροκέφαλο σκύλο του κόσμου!), γιορτές, διακοπές, χάδια, βόλτες, ξάπλες και ο Τούλης (χαϊδευτικό του που αργότερα κληρονόμησε ο γαμπρός μου για κάποιο λόγο) αποτελούσε μία σταθερά στο σπίτι, μία συνήθεια, κάποιος που αγαπάς και τον θεωρείς δεδομένο με άλλα λόγια έγινε...οικογένεια.

17 χρόνια που έληξαν τόσο μα τόσο δραματικά. Ξεκίνησε με μία από τις συνηθισμένες του κρίσεις ένα απόγευμα του Φεβρουαρίου. Στην αρχή ψυχραιμία. Και άλλη κρίση. Ψυχραιμία. Και άλλη. Και άλλη. Και άλλη. Ακολούθησε πανικός. Κτηνίατρος, φάρμακα, κρίση, ξενύχτι, κρίση, κλάμα (δικό μας, δικό του), κρίση. Ξημέρωσε. Κτηνίατρος πάλι, Άλλα φάρμακα. κρίση, κρίση, κρίση... Δυο μέρες μετά η απάντηση ήταν εκεί... ευθανασία. 

Παρασκευή πρωί μπαίνουμε στο κτηνιατρείο. Τον έχω αγκαλιά τυλιγμένο σε μία κουβερτούλα. Είναι μπερδεμένος και ανυπεράσπιστος. Το ίδιο και εμείς. Η ένεση γίνεται βιαστικά και ατσαλα στον χώρο αναμονής. Δεν μιλάει κανείς, ακούγονται μόνο αναφιλιτα. 1...2...3...τέλος.

Δυο χρόνια μετά, ακόμα δεν μπορώ να μιλήσω για αυτό χωρίς να δακρύσω. Το ίδιο και τώρα.

back to work

V

Αιμ μπακ μπιτσιζ!

Σήμερα ανακάλυψα το μπλογκ μου. Ναι, νόμιζα ότι μετά από τόσο χρόνο αχρηστίας θα είχε (δια μαγείας?) εξαφανιστεί στον κυβερνοχώρο (!). Όχι όμως είναι ακόμα εδώ (και αυτό το καλοκαίρι) για να μου θυμίζει πως όπου βρω sign up γράφομαι. 

Το μόνο που μου λείπει είναι κόσμος να το διαβάζει (η αδερφή μου δεν πιάνεται). Ενημερώνω λοιπόν όλο το φανατικό κοινό μου ότι η ζωή τους μόλις ξαναβρήκε νόημα γιατί...γύρισα! 

Σχολάω όμως τώρα οπότε θα επιστρέψω αύριο με σχολιασμό, ειδήσεις, περίεργα (όχι όλα αυτά μαζί, τσάμπα πράγμα διαβάζετε!)!!

back to work

V 

(Photo by Poorly Drawn Lines)

Μα που είναι όλοι?

Αν έδινα ένα cd δώρο θα μα διάβαζε κανείς?

Εθνική Ελλάδος γεια σου...

Είδα και εγώ τον αγώνα της εθνικής χτες. Ναι βεβαίως μαζευτήκαμε όλοι σε ένα μαγαζί και τέτοιες ΔΕΝ ήταν οι προσδοκίες μας που κάθε φορά που έκανε απόκρουση ο Τζόρβας εμείς ουρλιάζαμε από χαρά σαν να μπήκε γκολ. Είμαι σίγουρη ότι η γειτονιά θα αναρωτιόταν ποιον αγώνα βλέπουμε εμείς.

Πιστεύω, από τη δική μου γυναικεία πλευρά πάντα και αναγνωρίζοντας ότι ακόμη δεν έχω καταλάβει τι είναι το οφ-σάιντ (όσες φορές και αν μου το έχουν εξηγήσει), ότι παίξαμε καλά.

Επίσης πιστεύω ότι ο Τζόρβας είναι πολύ ωραίος γκόμενος όπως και ο Σαμαράς αν και πρέπει να αλλάξει hair-do είναι πολύ πασέ. Όπως είπα μιλάω σαν γυναίκα. Ο Messi πάλι για τόσο κορυφαίος παίκτης είναι άσχημος γαμώτο και μην μου αρχίσετε ε την ιστορία με τα πόδια του και την Barcelona. Την άκουσα χτες με όλες τις λεπτομέρειες από τον φίλο μου όταν 'τόλμησα' και τον έβρισα.

Τώρα που το σκέφτομαι όλοι οι κορυφαίοι παίκτες ήταν άσχημοι (Ronaldo, Ronaldinio, Ronaldo 'κρυφο-gay΄) όλοι. Ο Μπέκαμ ειναι κάλος αλλά μάλλον δεν είναι κορυφαίος ε?

Υποθέτω λοιπόν ότι οι άσχημοι ποδοσφαιριστές έχουν πιο μεγάλες πιθανότητες. Σαν τους άσχημους ηθοποιούς και το θέατρο.

Anyway, back to work!

^&%&$!@@#??&*Τ%ΦΤΥ&^$

Προσπαθώ τόση ώρα να βρω πως βρίσκεις blog κάποιου άλλου και δεν το βρίσκω με τίποτα την τρέλα μου. Όχι τίποτα άλλο υποτίθεται ότι είμαι καλή στα κομπιουτερικά..πάω να συνεχίσω το ψάξιμο...

Testing...

Ωραία λοιπόν....βασικά δεν έχω ιδέα τι κάνω εδώ αλλά πιστεύω θα μάθω κάποια στιγμή. Βασικά μου μπήκαν ιδέες όταν είδα αυτή την ταινία με την Meryl Streep που πήγε για όσκαρ. Julia and July? Κάτι τέτοιο. κ είπα αφού το έκανε εκείνη ας το δοκιμάσω και εγώ. Κάποιος πυροβολημένος θα βρεθεί να με διαβάσει. Το πολύ πολύ θα φτιάξω καμιά 100σταριά mail για να φαίνεται ότι κάποιος με διαβάζει. Παρεμπιπτόντως σε αυτή την ταινία η Meryl Streep κάνει την πιο εκνευριστική φωνή στην ιστορία του κινηματογράφου (ή τουλάχιστον στη δική μου ιστορία κινηματογράφου). Σου έρχεται να μπείς μέσα στην οθόνη και να την ξεκινήσεις στις σφαλιάρες.

Τώρα γιατί άλλαξα παράγραφο δεν ξέρω αλλά από μικρή το έκανα αυτό στην έκθεση για να φαίνεται ότι ξέρω. Άφηνα και τα κενά στην αρχή..μεγαλεία!! αλλά μετά ξεκινούσα τους διαλόγους σε πρώτο πρόσωπο και εκεί κάπου έχανα τη μπάλα. Θεατρικό έγραφα παρά έκθεση...

Η παράγραφος, παράγραφος όμως! Βασικά δεν ξέρω αν έχω γράψει πολλά ή λίγα και δεν θέλω να κουράσω τους αναγνώστες μου (μισό να παρκάρω το καλάμι μου)!

back to work...